You can turn off the sun, but I'm still gonna shine.

Met grote, zelfverzekerde passen liep Sarah het veld op. Ze liet haar blik even om zich heen glijden, en knikte toen. Het was een bijna onzichtbaar knikje, zo lichtjes. Ja, hier zou ze prima kunnen oefenen. Sarah had haar krachten nog niet zo goed onder controle, totaal niet zelf, er moest nog veel oefening aan te pas komen. Ze had het geluk dat ze de natuurlijke aanleg van haar vader geërfd had, anders kon ze het beter direct op geven, dan zou het toch nooit lukken. Maar ondanks die aanleg betekende het niet dat het nu makkelijk zou zijn, en al helemaal niet omdat ze niemand had die haar kon helpen. Een zachte zucht rolde over haar lichtroze lippen. Soms miste ze hem, ook al had ze geen idee wie hij was. Ze wierp een vlugge blik op de lucht. Ze zou het wel graag willen weten.. Wild schudde ze haar hoofd, waardoor haar lange, rode haren mee heen en weer golfden. Ze moest zich nu concentreren, dus niet afdwalen! Ze zou makkelijk beginnen. Met een simpele, kleine lichtbol. Dat zou toch wel lukken, of niet soms?

Delmar was naar het oefenveld toegelopen, hij had niet bepaald zin om te oefenen maar op de een of andere manier had zijn instinct hem toch hierheen gestuurd. Hij zat nu droogjes op aan de kant van het oefenveld, op het zand. Er was geen sneeuw meer en het was aardig opgeklaard, hij was er blij om, sneeuw was een van de vele dingen die hem erg irriteerde. Hij keek op toen hij een meisje aan zag lopen, ze had lange rode haren en leek van plan om te gaan trainen, ze zag er namelijk erg gedreven uit. Hij bleef zitten en observeerde haar, keek naar de bewegingen die ze maakte om daaruit op te maken wat ze kwam doen en van welk element ze was. Zijn benen waren opgetrokken en zijn armen lagen op zijn knieën, op het moment wou hij ook helemaal niet opstaan, hij zat er veel te goed voor.