It’s like a prison with Alcohol

Hij hoorde haar stem, zag hoe ze hem bezorgd aankeek, hij zag hoe ze de laatste slokken van de thee op dronk, en hem aankeek, opnieuw klonk haar stem, hij luisterde naar haar vraag. hij zag hoe ze haar benen een moment verplaatste onder de dekens, voorzichtig haalde ze een paracetamol uit de klaar gelegde strip, die ze vervolgens innam met een slok water. Zachtjes mompelde ze dat ze hoofdpijn had. Hij hoorde hoe ze zuchtte, volgde haar blik hoe ze naar buiten keek. Volle druppels lieten zich uit de grauwe hemel vallen en vielen neer op de grond. Hij glimlachte zwak en keek naar haar gezicht. Geantwoord op de vraag had hij nog niet, ze verdiende het antwoord. “Ja.” Hij kon nergens om heen draaien, het was gewoonweg zo. “Waarom begon je met drinken?” Hij wou van haar weten, wat de reden was dat ze begon met drinken, ze was niet iemand die zomaar zou beginnen met drinken geloofde hij. Hij probeerde haar blik te vangen, maar dat lukte niet, ze bleef door het raam kijken, hij wachtte af, op haar antwoord, op haar reactie, als ze meer zou weten zou ze hem dat vragen.

Ze knikte toen hij bevestiging gaf op wat zij al dacht. toen ze zijn vraag hoorde sloeg ze zijn ogen neer. Het was moeilijk uit te leggen en ze wou geen ruzie. Nog steeds was haar hoofd naar het raam gedraaid, terwijl ze nadacht over hoe ze het zou vertellen. "Als ik drink zie ik geen aura's, daar kwam ik toen achter. En ik vond het wel fijn om daar een keer verlost van te zijn." Dit was een reden, ze loog niet. Maar het waren niet alle redenen. Ze wist niet of hij zou ontdekken dat ze niet alles vertelde. Waarschijnlijk wel. Hij kende haar al zo goed, het was moeilijk om nog iets te verbergen. Ze keek weer naar buiten, ze had hem geen een keer meer aangekeken. Waarschijnlijk verraade ze zichzelf zo, maar dat zou ze pas weten als hij antwoord gaf op wat zij had gezegd. Misschien zou hij het geloven en het daarbij laten, of het niet geloven en haar vragen wat de andere redenen waren. Ze verwachtte het laatste en was in haar hoofd al bezig over hoe ze het kon vertellen. Ze wou geen ruzie met hem, ondanks dat ze dat nooit met hem had gehad.

Toen ze zijn vraag leek te horen sloeg ze haar ogen neer, nog steeds was haar hoofd naar het raam gedraaid ze leek na te denken over wat ze hem zou zeggen. Hij hoorde haar stem, hoe ze het hem uit legde, hij geloofde de woorden, mar toch was er iets, iets leek hem te zeggen dat wat ze zei niet alles was. Hij geloofde wel dat er waarheid in haar woorden zat, maar twijfelde eraan of het alles was. Haar blik bleef naar buiten gericht, ze had hem nog geen enkele keer aangekeken na de vraag die hij had gesteld, wat zijn onrustige, twijfelende gevoel meer deed bevestigen. Ze leek iets voor hem te willen verbergen, misschien uit voorzorg, toch wilde hij het weten. Hij wilde de hele waarheid weten als er meer was, hij wilde dat ze alles hem durfde te vertellen, zelfs als het hem pijn kon doen. Hij had liever dat ze eerlijk was, dan dat ze iets voor hem verborgen hield. Hij keek naar haar, probeerde een blik te vangen, waar hij niet in slaagde, ze bleef door het raam naar buiten kijken. “Ik geloof je.” Een moment bleef hij stil, waarna hij opnieuw sprak. “Maar ik geloof niet dat het de enige reden is, wat is er nog meer? Ik heb liever dat je eerlijk bent, dan dat je iets verzwijgt.” Zijn stem was serieus, ergens leek een warme toon verborgen te gaan, maar zijn stem was vooral serieus.

Ze wou hem geen pijn doen, het was beter als ze het gewoon niet zei. Maar het was al te laat. Ze wist dat hij net zolang door zou vragen tot ze toegaf. Ze hoopte dat ze het volhield, het niet zei. Maar ze wist het niet zeker. Ze hoorde hoe hij sprak, de serieuze toon in zijn stem. Ze sloeg haar ogen een moment neer om vervolgens weer uit het raam te kijken. Ze schudde haar hoofd. "Er is niks anders Elias, dit was de reden." Haar stem trilde een beetje, God wat was ze slecht in liegen. Ze zuchtte, en ontweek zijn blik. Ze wou zijn blik niet zijn. Ze had dit ongeveer al vaker meegemaakt. Ze wou eigenlijk geen ruzie, maar ze wist dat het hem pijn zou doen als ze het hem zou vertellen en dat wou ze niet. Ze wou hem geen pijn doen. Weer sloeg ze haar ogen neer, om aan een draadje van de deken te gaan pulken. Weer was er een stilte, een gespannen stilte. Ze wist niet wat er zou gaan gebeuren. Misschien zou hij kalm blijven, misschien zou hij boos worden. Het laatste wou ze vooral niet. Ze sloot haar ogen, om ze daarna weer te openen. Hij zou haar nu kunnen aankijken, aan gezien ze niet meer uit het raam keek.

Hij zag hoe ze een moment haar ogen neer sloeg, om vervolgens weer uit het raam te kijken. Hij zag hoe ze haar hoofd schudde, hoorde haar stem, hoe ze ontkende dat er iets aan de hand was, dat wat ze genoemd had de enige reden was waarom ze begon met drinken, hij geloofde haar niet. Het deed hem pijn dat ze hem niet wilde vertrouwen, hem de waarheid niet vertelde. Haar stem trilde wanneer ze sprak, hij hoorde hoe een zucht haar ontsnapte, ze ontweek zijn blik. Opnieuw sloeg ze haar ogen neer, waarna ze aan een draadje van de deken begon te plukken, opnieuw was er een stilte. Een stilte met gespannen sfeer. Ze sloot haar ogen, om deze vervolgens weet te openen, opnieuw probeerde hij haar blik te vangen, waar hij dit maal in slaagde aangezien ze niet meer door het raam keek. Zijn blik was verdrietig en ergens verborgen in zijn grijs gekleurde ogen leek een lichte vorm van irritatie zichtbaar. Hij snapte het niet, kon er niet tegen dat ze hem niet vertelde welke oorzaak er nog meer achter zat. “Waarom? Waarom wil je het me niet vertellen?”

"Ik kan je niks anders vertellen als er niks anders is." Haar stem klonk wat vaster dan eerst, maar nog steeds hoorde je het ergens trillen. Ze keek hem aan, zijn ogen stonden verdrietig, ergens zag je irritatie. Alleen deze blik was al erg. Ze wou hem geen pijn doen, niet na wat hij allemaal voor haar had gedaan. Ze kon het gewoon niet vertellen. Eigenlijk hield ze het al best lang vol. Normaal had ze allang toegegeven, maar ze leek nu sterker aangezien ze het echt niet wou vertellen. Misschien, zou hij dan wel bij haar weg gaan. Nee dat vast niet, ze wendde haar blik weer af. Ze kon er niet tegen hem zo lang aan te kijken. De stilte tussen hen werd steeds meer gespannen. Een zou moeten toegeven. Ze hoopte dat zij het niet was. Ze wist niet wat er dan zou gebeuren, misschien zou hij al bozer worden dan hij al was of er gewoon kalm mee om gaan of haar voor een tijd negeren. Dat laatste wou ze al helemaal niet, dan liever boos. Maar niet negeren. Daar kon ze niet tegen nadat ze had gezien hoe hij tegen andere deed. Kil en koud. Niet zoals zij hem kende.

Hij hoorde haar stem, hoorde hoe ze bleef ontkennen dat er iets anders was, hij geloofde haar niet. De stem klonk vaster als eerst, toch hoorde hij de trilling die in de stem verborgen ging. Het prikkelde hem dat ze hem niet wilde vertrouwen. Een stilte hing tussen hen in, nadat ze had gesproken, een stilte die gespannen bleef, meer gespannen als daarvoor. Hij maakte zijn blik van haar los, keek langs haar heen, hij snapte het niet, ze kon niet blijven ontkennen. wat was er dat ze hem niet wilde vertrouwen, hij kon er niet tegen. Hij bleef stil, de spanning tussen hen leek steeds iets meer toe te nemen. “Waarom?” viel hij plots uit. Zijn stem was ruw, geïrriteerd. “Waarom lieg je, een iedere idioot kan aan je zien, kan voelen dat je iets verzwijgt.” Een zucht ontsnapte langs zijn lippen na deze ruwe woorden, een blik had hij niet met haar gewisseld. “Ik dacht dat je al meer van mij wist, maar misschien vergis ik mij daarin.” Zijn stem was zacht, maar een ruwe toon bleef erin verborgen gaan, hij wist niet hoe ze zou reageren. Zijn blik gleed weg van de muur achter haar, gleed weg van haar naar voor hem.

Ze schrok, toen hij tegen haar uitviel. Ze wachtte rustig af tot hij klaar was. Staarde recht voor haar uit, om vervolgens haar mond open te doen om iets te zeggen. "Waarom Elias?" ze lachte even, het was niet echt, gewoon omdat het er zo uit kwam. "Omdat ik weet dat het je alleen maar meer pijn zal doen, en dat wil ik niet. Ik weet dat je het merkt. Maar alsnog zal ik niet toegeven." Ze deed geen moeite om te proberen om zijn blik te vangen, het zou toch niet lukken. Weer was het stil, zijn laatste woorden galmden door haar hoofd, ze had die woorden niet leuk gevonden. Maar ergens was het ook wel haar eigen schuld. Ze zuchtte en sloeg haar ogen naar beneden. Ze wist niet of ze het moest vertellen.

Hij hoorde haar stem, hoorde hoe ze kort daarna lachte, het deed hem niets, hij luisterde, wachtte tot ze was uitgesproken. Zijn ellebogen leunden op zijn knieën terwijl haar voor zich uit keek, een stilte, opnieuw die gespannen stilte omhulde hen. Een zucht ontsnapte lang zijn lippen, hij keek voor zich uit, niet wetend wat te zeggen, een moment dacht hij na. Het prikkelde hem dat ze hem niets wou zeggen, ergens wilde hij haar snappen, maar hij kon het niet. “Wat mij pijn doet is dat je dingen voor mij verzwijgt, wat mij pijn doet is dat je me niet wil vertrouwen. Ken je me niet beter dan dit?” Zijn woorden hadden lichtelijk kil in de oren geklonken, zacht, fluisterend had hij gesproken. Hij zei simpelweg wat hij dacht, hij had wel meer gehoord, wel meer meegemaakt.

Ze keek hem even verbaasd aan na zijn woorden, reacties zweefden door haar hoofd. De ene nog hatelijker dan de andere. Ze besloot dat het beter was om hem gewoon verder te negeren. Ze keek naar de muur, met haar armen over elkaar. Ze had het nu gewoon even gehad. Ze wist niet wat hij ging doen, ze zou het wel zien. Ze zei niks, keek hem niet aan en liet niks zien. Eigenlijk vond ze het best wel kinderachtig om iemand te negeren, maar ze deed het haast automatisch. Iets wat ze vroeger had gehad.

Een stilte omhulde hen na zijn woorden, een moment hoopte hij, dacht hij dat ze deze stilte zou door breken, hij hoorde haar niet, ze zei simpelweg niets meer. Ze leek hem te negeren, geen woorden meet aan hem te willen besteden, het prikkelde hem dat ze niet reageerde. Hij stond op, een geïrriteerde, haast boze blik lag in zijn ogen. “Laat ook maar, het heeft geen zin. Ik ga, ik zie geen reden nog langer te blijven.” Zijn stem klonk kil, nooit had hij haar zo kil toegesproken, het deerde hem niet. Hij zette een stap, om naar de deur te lopen. Het maakte hem niet meer uit, als ze wou zwijgen moest ze dat doen, maar dat zou hij niet langer blijven.

Ze zag hoe hij opstond, en keek hem plotseling aan. Ze hoorde wat hij zei, en pakte zijn arm beet. Haar ogen stonden bang, ze glommen een klein beetje. “Wacht.” Ze wou niet dat hij wegging, niet met ruzie. Dat wou ze nooit. Al was het wel haar eigen schuld dat ze ruzie hadden. En ze wou het ook best oplossen nu. Ze sloeg haar ogen neer, als teken dat ze spijt had. Ze zou het zeggen als hij bleef. Maar nog steeds was ze ergens boos.

Hij voelde hoe ze hem aan zijn arm vast pakte, hoorde haar stem, hoe ze hem zei dat hij moest wachten, hij zag geen reden nog langer te wachten, toch bleef hij staan, misschien omdat ze hem vasthield, misschien ook niet. Hij keek naar haar, haar ogen stonden bang, leken te glimmen. Zijn blik was geïrriteerd, zijn ogen leken kil, hij toonde geen medelijden met haar, nog niet. Met een sterke beweging van zijn arm, maakte hij dat ze hem los liet. “Waarom, waarom zou ik?” Zijn stem bleef kil, nog geen vleug van warmte was in zijn stem te horen. Hij snapte haar niet, ze wou hem niets vertellen, maar toch vroeg ze hem te wachten. hij wachtte haar reactie af.

“Omdat ik niet wil dat je weg gaat terwijl we ruzie hebben. En ik ben bereid om het te vertellen.” Ze zuchtte, het was haar eigen schuld dat hij zo tegen haar deed. En het deed haar pijn. Het betekende in ieder geval wel dat ze van hem hield. Een enkele traan rolde bij haar wang naar beneden terwijl ze bedacht hoe ze het zou vertellen. Ze zou eerst wachten op zijn reactie. Dan kon ze het misschien wat beter in schatten. Ze liet de traan gewoon over haar wang rollen, ze vond het niet erg. Hij had haar al vaker zien huilen dus hij zou het vast en zeker niet erg vinden. Of wel, omdat hij nu boos was.

Hij hoorde haar stem, hoe ze hem uitlegde, vertelde waarom hij niet mocht gaan, een zucht verliet haar mond, hij kaan naar haar, naar haar ogen. Haar ogen, die vochtig leken te worden, hij keek naar de traan die eenzaam over haar wang rolde, ze deed geen moeite hem te stoppen, deed geen moeite hem weg te vegen. Het deed hem pijn haar te zien huilen, kort knikte hij waarna hij weer naast haar ging zitten. De blik in zijn grijze ogen leek zachter te worden, maar ergens ging zijn irritatie, het boze gevoel nog steeds in zijn ogen schuil. Hij keek naar haar, met een vinger streek hij de traan weg, een zwakke glimlach speelde om zijn lippen. hij wilde graag horen wat de andere reden was. “Ik zou graag weten waarom je nog meer bent begonnen, zelfs al kan het me pijn doen. De klap komt alleen maar harder aan als ik het zelf zou ontdekken.” Zijn stem was zacht, kalm, en misschien ergens warm.