Walking throug the bloodrain.

De lucht was donker rood gekleurd, een gestalte liep door langs de grens. Rode druppels kwamen de lucht uit vallen en kwamen met zacht getik neer op de grond, meer druppels volgde. Lloyd zijn haar werd nat maar kreeg een rode gloed door het rode water wat meer op bloed leek. Alsof er jaren was gevochten kwamen er plassen op de grond. Je zou denken dat mensen op die plekken leeg gebloed waren. Lloyd z’n ogen waren niet rood geen enkele hint zelfs. Hij keek droogjes om zich heen. Veel te beleven was er de laatste tijd niet. Al dat gezeur met Nate en Lorah was hij al helemaal zat geraakt. Hij gaapte en licht zich rustig op de grond zaken. Daar zat hij dan, de duivel in de bloedende regen. Hij had er geen eens moeite mee dar hij nat werd, hij had niet voor niks rode regen laten verschijnen, hij vond het simpelweg wel iets hebben. Hij keek naar het lichtrijk, enkel en alleen in de buurt van de grens regende het, in een straal van 2 km om Lloyd heen. Hij had geen zin in zoet sappige dingen.

Lorah zat tegen een muur van het kasteel aan, onder haar was gras die ondertussen al van het koude sneeuw verlost was. Haar knieën waren opgetrokken en haar handen rustten zachtjes op het gras aan elk een kant van haar. Ze keek naar boven, naar de grijze lucht, die een paar minuten eerder nog helder blauw was geweest. Ze keek de leegte in, totdat ze een druppel op haar hand voelde. Ze keek naar haar hand en zag een rode druppel liggen. Steeds meer druppels begonnen uit de lucht te vallen, dezelfde rode substantie. Lorah fronste haar wenkbrauwen, er was maar een ding wat dit kon beteken.. Lloyd. Lorah trok de muts van haar mantel over haar hoofd en stond op. Ze zag hem niet en begon maar verder te lopen, richting de grens. Toen ze ook maar een klein stipje zag stopte ze al, ze wist dat het Lloyd was, dat was voor haar duidelijk te zien, maar ze wou niet naar hem toe, diep in haar wou ze het, ze wilde weer met hem zijn, maar ze wist dat Lloyd dat niet wou, hij was klaar met haar. Ze bleef staan, zette nog enkele stappen. Lloyd kon haar zien, haar onderscheiden als hij zijn best deed, maar het was te verwachten dat hij niks deed, hij had dan ook geen interesse meer in haar. De rode druppels bleven vallen, maar landde op haar mantel, iets wat ze niet erg vond.

Lloyd zich achterover vallen in de rode vocht. Zijn ogen sloot hij. Hij had een bericht gehoord waar hij jaren op had gewacht, maar ergens voelde het niet zoals hij wou. De Heer hemzelf had met hem gesproken, gezegd dat hij het goed deed, dat hij geen verschrikkelijk schepsel was dat iedereen verachte. Maar Lloyd zou naar de onderwereld moeten vertrekken en nooit terug keren, alleen met het einde van de wereld zou hij mogen verschijnen. Dan zou De Heer hem weer toelaten en hem dopen. Maar Lloyd kon dit niet, iets zorgde ervoor dat hij gehecht was aan de wereld hierboven. Iets wat hij probeerde te verdringen uit alle macht. Het waren zijn ’vrienden’ mensen die om hem gaven. Maar hij had ze verdrongen aan de kant gegooit alsof ze niks waren. Lloyd had niks meer, zelfs niet de vrouw waar hij het meest van hield. De vrouw die haar de meesters van Duister noemde, ookal was zij niet totaal duiser, omdat ze van hem hield. Lloyd had het nooit gekunt. Het te laten zien wat hij voelde. Hij voelde hoe zijn lichaam begon te schokken. Ja, daar lag hij dan, de duivel die door iedereen gevreest was. Daar lag hij huilend om zijn eigen gevoelens en idiaalen. Hij maakte geen geluid bij het laten stromen van zijn gevoelens. Enkel en alleen stroomde zwarten tranen over zijn gezicht die zich mengde met de bloederige regen die op hem neer kwam.

Haar blik leek vastgelijmd op de man, de duivel die daar lag. Op de grond, in de regen, die zo rood leek als bloed. Ze wou elk moment dat ze hem kon zien koesteren, ooit kwam de tijd dat hij wegging en wellicht een oorlog met hen ging voeren, dan zou ze hem nooit meer zien, In ieder geval niet op de manier waarop ze hem wou zien, niet de duivel, maar Lloyd.. Ze stond nog steeds op dezelfde plek, haar armen over elkaar geslagen en haar blik droogjes op hem gericht. Ze drukte haar ogen wat meer fijn toen hij begon te bewegen, maar niet normaal, hij leek te schokken.. de typische beweging die iemand maakt wanneer diegene huilt. Zou het kunnen? Zou de duivel huilen? Ze vond het niet raar, ze kende hem, maar toch verbaasde het haar, ze wilde weten wat er was, zou hem willen troosten en hem in haar armen sluiten, maar dat kon ze niet. Zou ze dichterbij komen, zou hij misschien boos worden, zou zijn woede kunnen uitbarsten. Ze zette een enkele stap verder, maar ze deed het niet bewust, het was zijn aura dat hem aantrok, hij trok haar aan. Ze wou bij hem zijn, ze wou met hem praten en lol hebben. Ze was nog steeds niet gewend aan de feit dat ze gescheiden waren, dat ze hem niet meer als haar partner kon beschouwen. Er was nog steeds veel afstand, maar veel minder, zo'n 20 meter.

Lloyd voelde dat er iemand in de buurt was. Maar kan het niet, hij kon zich niet in toom houden. Al de opgekropte gevoelens moesten eruit, altijd deed hij zich anders voor dan hij was. Maar hij kon het nu niet. Lloyd opende zijn ogen, zijn blik was vol pijn. Hij keek en zag Lorah in de verte staan. Enkele seconden had hij haar aangekeken. Hij sloot zijn ogen weer, hij wou niet dat ze hem zou zo zien. Dit was simpelweg zwakte, het geen wat hij het meest verachte.

Lorah bleef staan, haar armen hingen nu langs haar lijf. Ze had gezien hoe Lloyd haar een moment aan had gekeken, hij wist nu dus dat ze er was. Ze sloot haar ogen en concentreerde zich. '' Kan ik je ergens mee helpen? '' stuurde ze naar zijn gedachten. Ze wilde niet direct zoetsappig gaan doen, hoe graag ze hem ook in de armen vloog, het was niet de juiste manier om met Lloyd om te gaan. Het viel haar echter wel mee dat hij niks deed, haar niet boos aankeek, weg poefte of iets anders wat er voor zorgde dat ze hem niet kon zien. Ze wilde dichterbij komen, maar wist niet of dit een goed idee was.

Lloyd had de boodschap ontvangen, maar iets in hem zorgde dat hij niks kon doen, zijn hele lichaam leek tegen te werken. Hij kon daar alleen liggen en janken als een klein kind. Hij ademde zwaar met happeringen. Hij opende zijn ogen en keek Lorah aan, in de hoop dat ze hem begreep. Hij wou wel degelijk steun. Maar iets in hem kon het niet, hij kon zich niet meer behersen. Het leek allemaal 1 grote geweldige droom, maar aan de anderen kant was het een vreselijke nachtmerrie.

Lorah kreeg niks terug, wist dat hij niet reageerde. Ze opende haar ogen, zag hem naar haar kijken, er was iets met hem en het was niet goed. Ze zette een paar stappen naar voren, steeds meer dichterbij. Haar verstand vertelde haar te stoppen maar haar hart liet haar verder gaan. Ze was bij hem aangekomen en ging op haar knieën zitten, haar hand gleed naar zijn wang, het was nat, van de zwarte tranen en de rode regen. Ze deed haar muts af, enkel zodat ze hem dan beter kon zien. Het kon haar niet schelen dat de regen nog niet opgehouden was. Met haar hoofd ging ze boven hem hangen. '' Wat is er, Lloyd? '' vroeg ze zacht, met het gewoonlijke schorre randje op haar stem. Met haar vrije hand pakte ze een hand van hem en hield hem vast.

Toen Lorah haar aanraakte werden zijn pupillen groter. Haar stem die zacht en rustig vroeg wat er aan de hand was voelde goed, het voelde alsof er nooit iets gebeurd was. Lloyd trok zichzelf omhoog en omhelse Lorah. "Ik kan het niet, ik kan het hier niet verlaten" zijn stem trilde toen hij dit zei. "Lorah ik kan mezelf niet meer onderdrukken ik kan niet weg vanwegen jou, Lorah.. Ik geef om je" zijn stem was trillerig en onzeker, maar de boodschap was duidelijk.

Lorah keek hem aan, zag zijn pupillen even groter worden. Zijn lichaam kwam omhoog en omhelsde haar. Haar handen waren van zijn wang en hand af en rustten nu op zijn rug. Ze luisterde naar hem, ze was benieuwd wat hem deerde. Ze beet op haar lip toen ze zijn stem hoorde. Ze wou iets zeggen, maar wist niet wat ze moest zeggen. Ze was overdonderd, wist niet dat hij er zo over dacht. '' Lloyd.. '' zei ze zacht. Ze sloot haar ogen, haar hoofd rustte op zijn schouder. '' Kun je niet ... blijven? '' vroeg ze. Ze wist niet precies waarom hij weg moest gaan, maar het was duidelijk dat hij iets te doen had.

"Ik weet het niet, ik wil blijven... Maar dan zal ik weer moeten wachten, op een volgende kans" zei hij. Zijn stem leek meer rust te krijgen. Iets wat Lorah had ontspande hij, hij kon niet anders. Hij hield van haar maar had het al die tijd onderdrukt. Lloyd veegde met zijn hand de laatste deeltjes zwarte tranen weg. Hij duwde Lorah een klein stukje van zich af en legde langzaam zijn voorhoofd tegen die van haar. Hij keek haar in de ogen, iets wat hij nooit echt had gedaan. Zijn blik was enkel op haar gezicht gericht. Hij glimlachte, hij leek nu op een normaal persoon. Niet de duivel die je nek elk moment kon omdraaien.

Lorah knikte toen ze zijn woorden hoorde. '' Kon je maar voor altijd blijven.. '' zei ze kalm. Ze wist niet of het mogelijk was, of het überhaupt kon, maar het zou altijd een wens van haar zijn. Ze ging wat naar achteren toen hij haar duwde en voelde daarna zijn voorhoofd op de hare, ze glimlachte en keek hem in zijn ogen. Hij leek zo kwetsbaar, zo menselijk.. Iets waar Lorah een zwak voor had gehad, altijd al. Ze merkte op dat hij anders was, dat hij haar nu echt in haar ogen aankeek, vrijwillig. Ze wist niet wat ze moest doen. Moest ze hem kussen, of was dat juist iets wat ze moest laten? Moest ze iets zeggen, wat dan? Ze koos er voor om niks te doen, ze bleef hem aankijken in zijn ogen.

Lloyd pakte zacht en teder haar hoofd vast. Hij boog haar hoofd een stukje naar voor, een klein en zacht kusje planten hij op haar voorhoofd. Hij liet haar los en stond langzaam maar zeker op. De regen stopte. Door de wolken brak de zon door, de eerste lichtstralen gericht op Lloyd, het licht scheen achter hem toen hij opstond. Hij stak zijn hand uit naar Lorah zodat ze ook op kon staan.

Lorah keek naar hem toen hij haar hoofd zacht en teder vastpakte. Ze sloot haar ogen toen ze zijn lippen op haar voorhoofd voelde, daarna opende ze haar ogen weer. Ze bleef hem aankijken, voor zolang ze het kon. Ze pakte zijn hand vast en kwam langzaam om hoog. In geen duizend woorden waren te beschrijven hoe ze zich op dit moment voelde. Ze was zo down geweest nadat Lloyd haar verlaten had, ze was de hele tijd dronken en wist niet meer wat ze moest doen. Maar als hij echt weer van haar houd.. dan zou het zoveel beter met haar gaan.